Je hebt de tools, je gebruikt de juiste techniek, je doet alles volgens het boekje en toch: toch is het niet zoals op het plaatje. Een beetje zoals de cake er op de verpakking altijd anders uitziet dan wanneer je hem hebt gebakken.
Ik had Joy. Mijn wandelende gedragsprobleem. Mijn uitdaging die ik ben aangegaan. Dankzij haar had ik een flink gevulde toolbox. En ik heb haar aardig kunnen normaliseren. We hebben waanzinnige dingen gedaan, die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Maar er bleef altijd een ‘dingetje’. Dat wat we deden was gaaf omdat we het deden, maar het ging niet altijd zoals het moest. Het was als parachutespringen zonder dat je zeker weet of je parachute open gaat.
Als je begrijpt wat ik bedoel.
Toen ging Joy met pensioen en kwam Purple. Onbeleerde, ongetraumatiseerde, lieve, jonge Purple. In mijn gedachten had ik deze geweldige pony verdiend, omdat ik zo hard had gewerkt voor Joy altijd. Met wat ik allemaal had geleerd zou ik haar probleemloos opleiden. Problemen voorkomen in plaats van oplossen. Met haar zou de parachute gewoon opengaan.
Maar dat zag ik toch een beetje fout. Bleek.
Nou ja, niet helemaal fout. Want grotendeels is ze helemaal top. Het ‘ja, maar Purple is zo makkelijk’ en ‘Purple is zo leuk’ vliegt me om de oren. Dus buiten dat Purple gewoon serieus leuk is, lijk ik ergens iets goed te doen. Gelukkig. Alles wat ik al wist is niet voor niks. Maar. Op sommige punten heb ik wat .. hoe zal ik het noemen? Wat stagnatie. En je wilt in je parachute toch liever ook geen stagnatie.
Met longeren bijvoorbeeld. Soms gaat het super, vaak blijft ze traag, regelmatig ontploft ze, maar vooral: de stappen vooruit die ik in andere onderdelen wel krijg van haar blijven hier uit. Het blijft gaan met ups-and-downs. En ook als het up is, lijkt de cake niet helemaal op het plaatje. Voor iemand anders was het waarschijnlijk niet eens een dingetje geweest. Maar ik vind het fijn als dat wat ik doe helemaal klopt, als het op het plaatje lijkt. Maar ik had een goede oplossing gevonden. Ik ging het gewoon niet meer doen. Het longeren.
En heus, ik weet dat iets niet doen echt geen oplossing is. Maar zo kom je in ieder geval het probleem niet meer tegen. Ik zie mijn geniale oplossing van iets niet doen in de paardenwereld ook best vaak terug. Meestal onder het mom van ‘maar dat kan met mijn paard niet’ of ‘maar dat werkt voor mijn paard niet’. Ik geloof niet dat ik uniek ben ik het toepassen van ontwijkend gedrag.
Maar omdat het plaatje dat ik voor ogen had met het longeren me toch wel erg aansprak, ben ik nog eens goed gaan kijken naar mijn tools, mijn techniek en of ik het echt wel volgens het boekje doe. En wat bleek? Ik had wel het recept voor de cake gevolgd. Alleen was het recept bedoeld voor een heteluchtoven en niet voor de elektrische oven die ik gebruik. Bij wijze van spreken dan natuurlijk. Daarom kwam die cake elke keer ingezakt, verbrand of te droog uit de oven. Ik had in de basis, in de voorbereiding iets over het hoofd gezien.
Heel eerlijk: ik weet nog steeds niet hoe ik die zelf gebakken cake lekker krijg, maar ik zie nu wel waar ik het anders kan doen in de paardentraining. En uiteindelijk kun je lekkere cake gewoon kopen natuurlijk. Of er slagroom op doen. En slagroom op een paard staat toch gek. Alhoewel, kijkend naar de vele hulpmiddelen die er te vinden zijn in paardenland, wordt er van de metaforische slagroom flink gebruik gemaakt in de training.
Dus mijn toolbox was zeker goed gevuld. Maar ik realiseer me nu dat sommige technieken de werking kunnen hebben van duct tape. Enorm veelzijdig in te zetten, met ogenschijnlijk een super resultaat. Het heeft MacGyver al vele keren gered immers. Duct tape pakt alleen niet op elke ondergrond even goed en op termijn kan het toch loslaten. Ik vermoed ook dat MacGyver niet perse langdurige oplossingen voor ogen had als hij het gebruikte.
Gelukkig is een toolbox aan te vullen. Dus ik heb ondertussen flink wat kit, schroeven en pluggen toegevoegd om minder afhankelijk te zijn van het rolletje duct tape. Zo kan ik rekening houden met de verschillen in de ondergrond en wordt de kans op structurele houvast vergroot.
De juiste tools, de goede techniek en werken volgens het boekje geven de cake zoals op het plaatje. Als je maar rekening houdt met welke oven je moet gebruiken. Dit gaat ook op in de wereld van paardentraining. Dus als iets voor jouw paard niet werkt, of als jouw paard iets niet kan? Dan is misschien de verkeerde basis als uitgangspunt gebruikt, waardoor de duct tape op jouw paard niet zo best plakt. Of je gebruikt de verkeerde oven in de training van je paard.
En als je met je paard bezig bent, wil je niet moeten hopen dat je parachute open gaat als je springt. Het blijft altijd een gok, maar met een gedegen voorbereiding wordt de kans dat hij opengaat toch wel zo groot dat je de sprong kunt wagen. En als hij niet opengaat? Dan heb je altijd je rolletje duct tape nog: MacGyver zou er een zachte landing mee kunnen maken. Dan moet het ons ook lukken toch?